Onlangs, ter ere van mijn 40e verjaardag, werd ik prachtig toegesproken door Ben. Maar de toespraak riep bij mij meteen een grote vraag op. Nee, niet de vraag wat het verband is tussen lidnummer 317 en het getal 40. Daar was ik -als wiskundige- natuurlijk al redelijk snel uit (te meer omdat ik een sociaal wiskundige ben - volgens Frank vdN een contradictio in terminis - maar met mijn charmes en wat hints van Emiel en Moniek was ik er zo uit).
Nee, de vraag die bij mij rees betrof de hoedanigheid die mij in de toespraak werd toegedicht. Ik werd vorige week namelijk nadrukkelijk toegesproken door Ben in mijn hoedanigheid van NORMAAL MENS. Over contradictio in terminis gesproken! Kan er bij een bijna aanstaand oud-voorzitter sprake zijn van normaliteit? Voor zover ik ooit -zeg voor 1 mei 2005- een normaal mens heb mogen zijn, is dat sinds mijn toetreding tot club snel veranderd.
In november van hetzelfde jaar stelde ik me al kandidaat voor het voorzitterschap, vervolgens liet ik me rechts inhalen door Leopold (da's toch ook niet normaal!?), werd dan maar secretaris, punthoofd, bijna aanstaand voorzitter, commissie Klappe en kledingcommissie ineen. De overstap naar voorzitterschap was feitelijk een tandje terug, dus dat moest kunnen ondanks een verhuizing, het overlijden van mijn vader en een nieuw forensenleven Eindhoven-Delft. Dacht ik. Een normaal mens zou dat nooit gedacht hebben. QED: van een normaal mens is geen sprake ( dus wie is er dan precies toegesproken op mijn verjaardag!?)
Maar er is dan ook nooit sprake geweest van een normale fietsclub. In september, toen ik met de tong op de schoenen als bijna-aanstaand-oud-voorzitter bij de Vals Plat-redactievergadering zat, vroeg Fontempi: maar je hebt er toch geen spijt van? En drong tot me door: nee, geen haar. Ook niet een van die grijze haren die er in de afgelopen 6 jaar opeens tussendoor zijn gaan groeien. Ik ben dankbaar. Dankbaar dat jullie mij voor op de loer liggende burgertruttigheid behoed hebben (ik was tenslotte na vele omzwervingen plotseling getrouwd en wel op een flatje in Woensel beland), door altijd voor me klaar te staan. Met de zaag in de hand om de stoelpoten van het gezag te lijf te gaan. En dan zat ik op die scheve stoel en dacht ik: ach, noem het "design" en iedereen vindt het prachtig!
Leon, ik hoef jou over de club niks uit te leggen, en ben heel blij dat je als "tussenpaus" (in je eigen woorden) het fluitje van me wil overnemen - het enige machtsmiddel dat de voorzitter tot zijn beschikking heeft - totdat een van de hogere lidnummers in staat en in de gelegenheid is om de club op structurele basis de toekomst in te loodsen. Als ik in deze club iets geleerd heb, dan is het dat leeftijd relatief is (en ik ben blij dat ik in de clubtraditie mijzelf weer een jonkie mag noemen, want eindelijk ben ik echt jonger dan de voorzitter).
Wim, oprichter en clubdespoot, was zeker geen normaal mens, en heeft destijds de standaard hoog gelegd. Geen normaal mens haalt het in zijn hoofd om in zijn voetsporen te treden. Maar de
club is ook geen normale club, vooral omdat zij grotendeels bestaat uit niet niet-normale mensen. Ik word nu graag een van de normale, niet-normale leden. Ik moet er nog even aan wennen om nu "zonder titel" mee te fietsen, dus luister ik voorlopig, in " de overgang", ook nog wel naar titels als "ex-bijna-aanstaand-oud-voorzitter".
Ooit werd ik lid van de club omdat ik na mijn omzwervingen nou wel eens een normaal sociaal leven wilde hebben in de plaats waar ik woonde. Het is een ware familie geworden. Gelukkig geen normale familie, want daarin had ik me niet zo thuisgevoeld. Lieve vrienden en vriendinnen van WTC Cafe Wilhelmina, zoals jullie op het slotfeest hebben gezien, was ik bijzonder geraakt door alle mooie woorden (blijk ik nu opeens toch een janker!), en het prachtige cadeau (was het symbolisch: een bord voor mijn kop? Kan ik inderdaad wel eens gebruiken!).
Iedereen bedankt, en natuurlijk tot ziens in het lustrumseizoen 2012!!!! (ik kijk nu al uit naar de eerste Harrie vd Bor 1 toertocht in april, de wederopstanding van de Ronde van het IJsselmeer in mei, en de clubvakantie op de Mont Ventoux! Traditie en vernieuwing verenigd, zo zien we het graag!)
De inmiddels-echt-oud-voorzitter.
Toch was hij op tijd bij het huis van Marijke om daar in de vrieskou zijn hele club te ontvangen. De afspraak was dat wij daar zouden langs fietsen en zwaaien. Dat bleek niet zo gemakkelijk, iedereen die Harry kent wilde toch nog graag een keer handen schudden of iets bemoedigends zeggen. Dat maakte het ook moeilijk en emotioneel maar warm. Toch vonden we het hartstikke goed dat dit moment er was, iedereen beseft voor de zoveelste keer dat we in de mallemolen van het leven zitten.
Thuis heb ik nog een ansichtkaart,